15 წუთიანი სეგმენტის შესახებ: მსურდა შემექმნა ფილმი, რომელიც თვალების დახუჭვისკენ მოგიწოდებს. კინო ისტორიულად არის ხელოვნება, რომელიც „დანახვაზეა” ორიენტირებული, მაგრამ მინდოდა შემექმნა ფილმი უხილავზე. როდესაც თვალებს ხუჭავ, კინოთეატრის ეკრანი ქრება და გამოსახულება შენს გონებაში, შენს ქუთუთოებზე ჩნდება. ეს არის კინო, რომელიც უფრო ინტიმური ხდება, რომელიც პირდაპირ მაყურებლის სხეულში შედის. […] ეს თხუთმეტი წუთი არის კინემატოგრაფიული მედიტაცია. ეს არის „ბარდო“ — შუალედური მდგომარეობა სიკვდილსა და ხელახლა დაბადებას შორის. აქ მთავარი როლი ხმას ენიჭება. ხმა არის ის, რაც გზას გვიკვლევს სიბნელეში. ეს არის გამოცდილება, სადაც მაყურებელი წყვეტს ყურებას და იწყებს გრძნობას. […]
მინდოდა დამეპირისპირებინა ორი სამყარო, ორი კულტურა, მაგრამ გამეერთიანებინა ისინი სულის იდეით. ლაოსი არის სულიერება და სიმშვიდე, ნარინჯისფერი სამოსი და ტაძრები. ზანზიბარი არის სხეული და მოძრაობა, ლურჯი ოკეანე და ქალები, რომლებიც წყალმცენარეებს აგროვებენ. ფილმი არის ერთგვარი მოგზაურობა ერთი ატმოსფეროდან მეორეში, ხოლო შუაში არის გვირაბი (სიკვდილი), რომელიც მათ აკავშირებს. […]
ჩვენი კულტურა და კინო ზედმეტად ანთროპოცენტრულია (ადამიანზე ორიენტირებული). მინდოდა მეცადა, მენახა სამყარო „სხვისი თვალით“, თუნდაც ეს სხვა ცხოველი ყოფილიყო. სულის რეინკარნაცია თხაში გვაძლევს საშუალებას, შევიცვალოთ პერსპექტივა. ეს არის პოლიტიკური და ეკოლოგიური ჟესტი: თანასწორობა ყველა ცოცხალ არსებას შორის. როდესაც ვხედავთ სამყაროს თხის თვალით, ვსწავლობთ ემპათიას ბუნების მიმართ. […]
სამსარა არის ბორბალი, რომელიც ტრიალებს. კინოც ასეა — სინათლისა და ჩრდილის თამაში, რომელიც მეორდება. მე არ მაინტერესებდა სიკვდილი, როგორც დასასრული, არამედ როგორც ტრანსფორმაცია. ფილმში სიკვდილი არ არის ტრაგედია, ეს არის უბრალოდ ფორმის ცვლილება, ენერგიის გადასვლა ერთი მდგომარეობიდან მეორეში. ეს არის ფილმი სიცოცხლის უწყვეტობაზე. […]
დოკუმენტურისა და მისტიკურის შერწყმაზე: მე ამას ვეძახი „სპექტრალურ რეალიზმს“, ჩვენ ვიღებდით რეალურ ადამიანებს — ნამდვილ ბერებს ლაოსში, ნამდვილ მეთევზეებს ზანზიბარში. მაგრამ კამერა, სინათლე და ხმა ისეა გამოყენებული, რომ ეს რეალობა ოდნავ აწეულია მიწის ზემოთ, თითქოს მას სულების პერსპექტივიდან ვუყურებთ. ეს არის რეალობა, რომელშიც საიდუმლო იჟღინთება. […]
მომწონს დისტანცია. როდესაც კამერას შორს დგამ, ადამიანი კარგავს თავის ინდივიდუალურ ფსიქოლოგიას და ხდება პეიზაჟის ნაწილი. ის აღარ არის ცენტრი, ის უბრალოდ კიდევ ერთი ელემენტია — როგორც ქვა, ხე ან ზღვა. მინდა ვაჩვენო ადამიანისა და ბუნების შერწყმა. შორიდან ყურებისას ვხედავთ არა კონკრეტულ დრამას, არამედ ადამიანის ადგილს სამყაროს უზარმაზარობაში. […]
Lúa vermella შესახებ: მაინტერესებს დროის შეჩერება. როდესაც პერსონაჟი გაუნძრევლად დგას, ის ამოდის ყოველდღიური დროიდან და გადადის მითოლოგიურ დროში. გალისიაში, ლეგენდების მიხედვით, დრო სხვაგვარად მიედინება. უძრაობა ქმნის მოლოდინს, დაძაბულობას და საიდუმლოს. ეს არის „მოჩვენებების დრო“, რომელშიც ცოცხლები და მკვდრები თანაარსებობენ. […]
ღამე შლის საზღვრებს. დღისით ყველაფერი მკაფიოა, ყველაფერს საკუთარი სახელი აქვს. ღამით კი ფორმები იშლება, ყველაფერი ერთიანდება შავ ფერში. ეს არის აბსტრაქციის მომენტი. მომწონს, როდესაც მაყურებელმა არ იცის ზუსტად, რას უყურებს — მთაა ეს თუ ცხოველი? ღამე გვაძლევს საშუალებას, დავუბრუნდეთ პირველად მზერას, სადაც სამყარო ჯერ კიდევ გამოცანად რჩება. […]
„ახალი გალისიური კინოს“ შესახებ: გალისიურ კინოს აქვს საერთო ნიშანი: ეს არის კავშირი ლანდშაფტთან. ჩვენთან წვიმს, ნისლია, ოკეანე მძვინვარებს. ეს გარემო განსაზღვრავს ჩვენს ხასიათს და კინოს. ეს არის მელანქოლიური კინო, გაჟღენთილი მონატრებით. ჩვენ არ ვყვებით ურბანულ ისტორიებს; ვუსმენთ ქვებს და ზღვას. ჩვენი იდენტობა მიწაშია. […]
ხმის შესახებ: ხშირად ვამბობთ „ვუყურებ ფილმს“, მაგრამ არ ვამბობთ „ვუსმენ ფილმს“. ჩემთვის ხმა არის ის, რაც სურათს სიღრმეს აძლევს. ხმა ეხება ჩვენს სხეულს უფრო პირდაპირ, ვიდრე გამოსახულება. მაგალითად, Costa da Morte-ში მე მინდოდა, რომ მაყურებელს ეგრძნო კლდეების სიმძიმე და ტალღების დარტყმა. ხმა არის ფილმის ფიზიკური მატერია.
მოამზადა გიორგი ჯავახიშვილმა
