20 წელზე ოდნავ მეტია გასული, რაც პარიზის სინემათეკაში, ბატონი ანრი ლანგლუას, ქალბატონი მერი მირსონის და ქალბატონი ლოტე აისნერის რეკომენდაციით, ვნახე სურათი სახელწოდებით ჩრდილები.
კინოდარბაზში მითხრეს, რომ ახალგაზრდა, რომელმაც შექმნა ნამუშევარი იქ იმყოფებოდა, მაგრამ როცა ვითხოვე მისი ნახვა, რადგან შთაბეჭდილების ქვეშ ვიყავი, ის სიტყვის უთქმელად დერეფანში გაიქცა. გაკვირვებული ვიყავი მისი ქცევით, მაგრამ ბატონმა ლანგლუამ მითხრა, რომ ის მორცხვი ადამიანია.
ვიცოდი, რომ არაჩვეულებრივი ნიჭი, რომელიც ჩრდილებში ვიხილე, ერთხელაც მსოფლიოს კინოინდუსტრიაში გამოჩნდებოდა და მეც მის გამოჩენას ველოდი.
სრულიად ვცდებოდი. იაპონიაში ყოფნისას მის შესახებ არაფერი მსმენია. არ ვიცოდი, რომ ბატონი კასავეტისის ნიჭი ძლიერ დაფასებული იყო ამერიკაში. სულ ეს იყო.
როდესაც გავიგე, რომ გლორია გადაიღო იმ ადამიანმა, ვინც შექმნა ჩრდილები, ისეთი ბედნიერი და აღელვებული ვიყავი, ტაშს ვუკრავდი. ბედნიერი ვიყავი არა მხოლოდ ჩემი შეფასების გამართლების, არამედ ჩემი ხანგრძლივი რწმენის გამო, რომ ჭეშმარიტად დიდი ნიჭი არასდროს დაიკარგება.
ახალგაზრდა კაცი, რომელიც ჩრდილების ნახვისას დავინახე, ახლა 50 წელს გადასცდებოდა. თუმცა, ის ახალგაზრდული და ახალი კინემატოგრაფიული მგრძნობელობა ჩრდილებში რომ დავინახე, გლორიაშიცაა.
მადლობას ვუხდი იმ ოსტატობას, რომლითაც მოქმედებათა თანმიმდევრობა სრულდება და ერთ მთლიანობად იკვრება — ეს ბუნებრივი რამ არის, რომლითაც ადამიანი დაიბადა.
თარგმნა გიორგი ჯავახიშვილმა
