თარგმანი: ნინი შველიძე
“იმ ზაფხულს, იმ ცხელი რომაული ზაფხულის ნაშუადღევს, გნახე ტროტუარზე ჩამომჯდარი, კარის გაღების მოლოდინში, მოლოდინში ყველა ამ ფილმის ნახვის, იმ რომაული ზაფხულის დღეს.
მოგვიანებით შენ იკითხე: “რევოლუცია იქნება?” ფანჯარასთან მდგარმა, მუშებისთვის განკუთვნილ კორპუსში, რომელიც ააშენა მუსოლინიმ, რომელშიც გადაიღე “დედა რომა”, გამიმეორე “რევოლუცია იქნება?”. მე გითხარი “იქნება-მეთქი, რევოლუციას მოაწყობენ ჩვენი კამერები… ჩვენი კამერებით მოვედებით მთელს სამყაროს, ქუჩებს, ოფისებს, ფაბრიკებს, ციხეებს – ყველა აღმოაჩენს, რევოლუცია იქნება-მეთქი”. ისევ ფანჯარასთან მდგარმა სივრცეში ყურებისას სიჩუმეში შენ თქვი: “რამდენი წელია უკვე, რამდენი წელია უკვე, რაც გვაქვს საბეჭდი მანქანები, მოაწყვეს კი მათ რევოლუცია?”
ვხედავდი შენი გონების ჭიდილს, ასე იბრძოდი მთელი ცხოვრება შენს გონებაში, პოეზიაში, შენს ფილმებში, ხო “გრამშის ფერფლში”. და ფერფლი წიგნის თაროების, მოგონებების ბავშვობიდან, ფრიულის, ფერფლი ყველა გასული საუკუნის. და ფერფლი ქრისტიანობის, და მარქსიზმის, დაიწვა ყველაფერი. ჭიდილი და წვა. გველის ტყავის ცვლა მორალის, იდეოლოგიის, პოლიტიკური პარტიების. წვა, მუდამ წვა, წვა პოეზიის ყოველ სტრიქონში. დროის ცენტრში ყოფნა, ყოფნა იტალიის, მისი ყოველდღიური ცხოვრების ცენტრში, შენ არასოდეს დაგიტოვებია ის, ყოველთვის ღრმად იყავი ჩაფლული მასში, არაპერსონალური ლირიზმი, ის შენ დატოვე ფრიულიში.
ახლა კი მოზღვავება რეალური ცხოვრების, ჩაკარგვა მის გაუგებრობაში, აბსურდულობაში, არაჰუმანურობაში, გაუჩინარების შეუძლებლობაში. აგონია და მრისხანება სოციალურ სისტემაში შეპყრობილი პოეტის, სისტემაში, რომელიც ჩაფიქრებულია, როგორც კონცეპტუალური, უხილავი, გარდაუვალი წამების პროექტი. როგორც მარკიზ დე სადმა, შენც აღბეჭდე ის, პიერ პაოლო პაზოლინი, თავისუფალო ადამიანო და პოეტო, აღბეჭდე ყველაფერი იგივე უმოწყალო სიმართლით, როგორც დანტემ, „ჯოჯოხეთში“.
ახლა მე აქ ვარ ბრუკლინის სიღრმეში, წლების შემდეგ ისევ აქ, მაგიდასთან, გარშემორტყმული შენი პოეზიით, ფილმებით, ნოველებით, ესსეებით. მე აქ ვარ ჭიდილში ყველაფერთან, შენი ცხოვრების ნაკვალევზე, ფრიულიდან – ნაპოლიში, ნაპოლიდან – რომში, რომიდან – პალესტინაში, პალესტინიდან – ინდოეთში, ინდოეთიდან – აფრიკაში, აქ ვარ, ჩოსერთან, სადთან, დედაშენთან, ხო დედაშენთან. და სიმღერით მახსენდება დედაჩემი, დილაობით სამზარეულოში მომღერალი, სანამ ნახევრად მეძინა, ყოველთვის მომღერალი. დედაშენი, ფრიული ყოველთვის იქ იყო, იქ იყო ყოველთვის.
ნეტავ, რას ფიქრობდი მაშინ, რომაული ზაფხულის იმ ნაშუადღევს, Centro Sperimentale-ს ტროტუარზე მჯდარი, 1967 წლის რომაული ზაფხულის ნაშუადღევს. ან მაშინ, როცა ფანჯარასთან მდგარი შორიდან შეჰყურებდი სიღარიბეს, დაწყევლილ მუშათა საცხოვრებლებს, დამალულს ბეტონის ურჩხულთა კედლებში, სახურავებს, უბედურებებს, რომელსაც ნამდვილ ცხოვრებას ვეძახდით. კითხვებზე პასუხებს არ ვითხოვ, დაივიწყე, რადგან აქ არის ყველაფერი, შენი წიგნების ფურცლებზე, შენს ფილმებში, ნოველებში, ეს ყველაფერი აღბეჭდილია შენი, პოეტის ხელით. როგორც ჩოსერმა, შენც აჩვენე ყველაფერი “კენტერბერიული მოთხრობების” ფინალურ გამოსახულებებში. შენ ეს შეძელი მოღიმარი კლოუნივით, რადგან მაშინ ცოტა ხნით, თუმცა მაინც დაუბრუნდი ფრიულის. სახე შენი იყო ბედნიერი.”
წყარო: Bombmagazine. University of Chicago Press, 2014.
ორიგინალი: https://bombmagazine.org/articles/pier-paolo-pasolinis-selected-poetry-edited-and-translated-by-stephen-sartarelli/
